Waarom blauw verlichte doosletters slecht leesbaar zijn.

Blauw bevindt zich  aan het eind van het kleurenspectrum. Net als violet licht, dit betekent dat dit verhaal ook slaat op paarse letters.

Verschillende kleuren worden op afwijkende manieren door het oog gebroken of afgebogen. Dit afbuigen neemt bij blauw en violet licht toe. Om blauw scherp te kunnen stellen hebben we eigenlijk andere lenzen nodig, eentje die minder scherp is dan voor andere kleuren nodig is. Ons oog kan vooral de kleuren groen, geel, rood en oranje scherp waarnemen.

Zeker een donkere kleur blauw valt door het oog niet scherp te stellen. Ons oog focust op het deeltje groen wat in blauw aanwezig is en gaat zich daarop scherp stellen. Met als gevolg dat we blauw als ‘verstrooit’ waarnemen. Een soort vage streep.

De ‘verstrooide’ waarneming komt door chromatische aberratie, wat een optisch fenomeen is. En waarbij licht van verschillende golflengten op verschillende punten wordt gebroken wanneer het door een lens gaat. Dit kan leiden tot enige onscherpte of kleurrandjes rond objecten.

De lichtomstandigheden kunnen de helderheid van het contrast tussen de letters en de donkere achtergrond beïnvloedden. Dit kan leiden tot een subjectieve indruk van mindere scherpte.

In het donker wordt de situatie voor blauw verlichte doosletters alleen maar slechter. Om zo veel mogelijk licht tot zich te nemen staan de pupillen wagenwijd open, met als gevolg dat alle foutjes van het oog extra opvallen. Zeker het scherpstellen.

Bij een camera doet zich eigenlijk hetzelfde voor. De functie van de pupil wordt vervangen door de rol van het diafragma. Het diafragma is het ‘gaatje’ dat groter of kleiner gesteld kan worden. Het licht gaat dan door een kleiner of groter gaatje. Met een klein gaatje (klein diafragma) is het scherpstellen eenvoudig. In tegenstelling tot een groot diafragma, waarbij de afstand exact moet worden ingesteld. Met als gevolg dat alleen een klein deel scherp is en alles daarom heen steeds waziger wordt.